قاسم محمدی؛ احسان عباس زاده امیر آبادی
دوره 4، شماره 1 ، آذر 1397، ، صفحه 33-56
چکیده
جرم دانستن معاونت در جرمهای غیر عمدی با توجه به نصوص قانونی موجود در نظام حقوق ایران دشوار مینماید و از این رو سخن گفتن از آن نیازمند بحثی نظری در اثبات امکان تحقق آن در ساختاری منسجم است. در این مسیر ...
بیشتر
جرم دانستن معاونت در جرمهای غیر عمدی با توجه به نصوص قانونی موجود در نظام حقوق ایران دشوار مینماید و از این رو سخن گفتن از آن نیازمند بحثی نظری در اثبات امکان تحقق آن در ساختاری منسجم است. در این مسیر ابتدا لوازم پذیرش نظریهی معاونت در جرایم غیر عمدی از جمله «عدم لزوم احراز وحدت قصد طرفین»، «واقعی بودن عنوان معاونت» و «عدم لزوم عمدی بودن معانعلیه» مورد توجه و کنکاش واقع شده است؛ آن گاه از رهگذر نقد و تحلیل مصادیق اختلافی آن از قبیل «معاونت در ارتکاب رفتار منشأ جرم»، «مساعدت در ارتکاب قتل خطئی» و «مداخله در قتل مهدورالدم غیر واقعی» مجالی برای تبیین فواید جرمشناختی مترتب بر پذیرش نظریهی مذکور فراهم آمده است و در نهایت به قانونگذار پیشنهاد شده تا با بسط مصادیق معاونت در جرم، گامی موثر در جهت کنترل بزهکاری بردارد.