%0 Journal Article %T «بررسی مقایسه ای موارد لغو تأمین خواسته و دستور موقت» %J تعالی حقوق %I دادسرای عمومی و انقلاب تهران %Z 2717- 4360 %A حسن زاده, مهدی %D 2022 %\ 10/23/2022 %V 8 %N 3 %P 231-257 %! «بررسی مقایسه ای موارد لغو تأمین خواسته و دستور موقت» %K تأمین خواسته %K دستور موقت %K لغو تأمین %K رفع اثر از دستور %R 10.22034/thdad.2022.526882.1736 %X قانون آیین دادرسی مدنی در مواد 112، 118، 318، و 322، عدم اقامه دعوا در مهلت قانونی و مرتفع شدن موجب تأمین خواسته و دستور موقت را موجب لغو تأمین خواسته و دستور موقت، معرفی کرده است و در ماده 318، صدور حکم قطعی علیه خواهان و استرداد دادخواست و دعوا را سبب مرتفع شدن تأمین خواسته مقرر کرده است؛ ولی در این خصوص تصریحی در دستور موقت ندارد. همچنین، تأمین خواسته، در اثر اعتراض طرف دعوا ممکن است فسخ شود (ماده 116 قانون آیین دادرسی مدنی). در مقابل، لغو دستور موقت با سپردن تأمین، در ماده 321 قانون آیین دادرسی مدنی، مقرر شده است. رفع اثر از تأمین خواسته و دستور موقت، با مواردی از قبیل انصراف متقاضی، صدور هر یک از قرارهای قاطع دعوا، سازش و صدور قرار عدم صلاحیت دادگاه، قابل بررسی است، ولی تصریحی در خصوص این موارد، یافت نمی شود. تحلیل موضوع مورد بحث، نشان می دهد، مواد قانون آیین دادرسی مدنی، در بیان موارد لغو تأمین خواسته و دستور موقت، بسیار ناقص و نارسا و ناهماهنگ است و قانونگذار در هر یک از این دو نهاد، به برخی از موارد لغو، توجه و تصریح کرده است و از بیان موارد دیگر غفلت شده است. %U https://www.thdad.ir/article_697455_d039100062302f6c33f8da9c3075938a.pdf